Mesele

Bu giriş fotoğrafını Nil İpek Hanım'la sahnede gerçekten "güldüğümüz her an"a ithaf ediyorum. Bir yerlerden çıktı, pek hoşuma gitti.

Eğer yüzücü gözlüğü takmıyorsanız ya da Luftwaffe'deki avcı pilotu kariyerinize 4o'lı yıllarda son vermediyseniz, güneş gözlüğü niyetine taktığınız gözlük sizi ancak sabah erken ve akşamüzeri saatlerinde güneşten koruyabilir. Şayet alnınız çok çıkık ya da kaşlarınız kalın/gür/ koyu değilse özellikle öğlen saatlerinde güneşi direkt göze yemeniz işten bile değil. Gözlüğün ağırlığına boşa taşımanız ve üstten giren güneşin önünüzdeki camı iyice koyulaştırması da cabası. Diyeceksiniz ki çocuk gözüne güneşi yemiş yazmış destanı, halbuki hiç öyle mi durumum? Değil. Çünkü ben günbatımı saatlerinde gözlükle durakta dikilirken aklıma geldi bütün bunları yazmak. Bir de dün uzun bir aradan sonra orkestramız görücüye çıktı, adam yokluğunda benim şefliğimde. Konsere gelip bizi onurlandıran eski şefler Tolay Bey ve Kerem Bey'e de şarkı söyletmemek olmazdı. Söylediler ve nasıl iyi oldu bilemezsiniz. Aklıma şu geldi bugün, dinlemezseniz üzülürüm:

Sözlerdeki üç kelimenin zarif ve zekice kafiyesine ise diyecek hiç bir şey yok!